Κάποιος φίλος, αναφερόμενος στα σενάρια αναδιάρθρωσης, το έθεσε πολύ ωραία. Είπε:

“Άμεση κατάργηση του Μνημονίου, επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και της μετενέργειας, επαναφορά του κατώτατου μισθού στα προ του Μνημονίου επίπεδα, επαναφορά των νόμων που ελέγχουν τις απολύσεις, σύσταση περιουσιολογίου και προώθηση ενός δίκαιου και σταθερού φορολογικού συστήματος.

Αν δεν ήσασταν ψυλλιασμένοι, αν δεν είχατε ξανακούσει αλλού αυτό το σενάριο, θα θεωρούσατε καλή την πρότασή μου; Ρεαλιστική; Επεξεργασμένη; Θα σας έπειθε;

Αν δεν σας έπειθε, προφανώς ανήκετε στο (ας πούμε) 80% των Ελλήνων που δεν έχουν πειστεί ότι το σενάριο είναι ρεαλιστικό. Που μπορεί να αντιλαμβάνονται το ατελέσφορο του υφεσιακού σεναρίου, να δεινοπαθούν, να βρίσκονται σε αδιέξοδο, και όμως να μην μπορούν να πειστούν από το τόσο θελκτικό σενάριο.”

Ε, λοιπόν ανήκω κι εγώ σ’ αυτό το 80% που δεν έχει πειστεί από αυτό το παραμύθι. Και γιατί δεν πείθομαι;

Γιατί αυτή η πρόταση παραβιάζει τους φυσικούς νόμους της οικονομίας. Δεν αναφέρομαι σε θεωρίες και ισμούς. Αναφέρομαι σε βασικούς, θεμελιώδεις νόμους της οικονομίας που ορισμένοι οικονομολόγοι “ξεχνούν” να λάβουν υπ όψιν τους στα παχιά και πυκνογραμμένα βιβλία τους.

Όπως για παράδειγμα τον ορισμό της οικονομίας:
Οικονομία είναι η διαχείριση του εισοδήματος, των προϊόντων και των πόρων μιας χώρας, νομού, πόλης, οργανισμού, επιχείρησης, οικογένειας κ.λπ., με τρόπο τέτοιο ώστε να μην υπάρχει σπατάλη και να ενισχύεται η αποτελεσματική και αποδοτική χρήση και η εξασφάλιση των μελλοντικών αναγκών.

Αυτό δεν είναι μια θεωρία αλλά ένας νόμος. Όποιος δοκίμασε να τα βάλει με τον νόμο της βαρύτητας πηδώντας από το μπαλκόνι ελπίζοντας ότι θα αιωρηθεί στον αέρα, τουλάχιστον σ’ αυτόν τον πλανήτη απέτυχε.

Το ίδιο και τα “προγράμματα” και οι προτεινόμενες ή εφαρμοζόμενες “οικονομικές αναδιαρθρώσεις” που παραβιάζουν τον ορισμό της οικονομίας. Τη στιγμή που κάποιος αρχίζει να ελπίζει ότι ο νόμος αυτός έχει εξαιρέσεις, έχει ανέβει στα κάγκελα του μπαλκονιού κι είναι έτοιμος να αποδείξει την ισχύ του νόμου (ελπίζοντας ότι θα πετάξει).

Αν κάποιος καθίσει και αναλύσει ποιες από τις ενέργειες που γίνονται και από αυτές που προτείνονται δεν παραβιάζουν αυτόν τον ορισμό θα ρίξει πολύ γέλιο… ή κλάμα.

Ένας άλλος θεμελιώδης νόμος της οικονομίας που παραβλέπεται συστηματικά είναι ότι “δεν ξοδεύεις περισσότερα από όσα βγάζεις”. Ή “Τα έσοδα πρέπει να είναι μεγαλύτερα από τα έξοδα και τα έξοδα μικρότερα από τα έσοδα”.

Υπάρχουν εκατομμύρια “λόγοι” με τους οποίους δικαιολογούν την παραβίαση αυτού του νόμου αλλά η σκληρή αλήθεια είναι ότι, ΠΑΝΤΑ, όσο συνεχίζεις να παραβιάζεις τον νόμο, σε τόσο χειρότερη κατάσταση οδηγείσαι. Ξέρω ότι ίσως βρεθεί κάποιος που θα μου πει ότι όλα αυτά είναι ωραία στην θεωρία αλλά στην πρακτική (και ειδικά στην Ελλάδα) δε γίνονται γιατί… Δεν μπαίνω στο πώς θα μπορέσει να εφαρμοστεί αυτή τη στιγμή, αλλά αναφέρω απλά τους νόμους που όσο παραβιάζονται θα συνεχίζουμε προς την καταστροφή της Ελλάδας.

Κι ένας ακόμα θεμελιώδης νόμος που παραβιάζεται είναι ότι,
Χρήμα είναι μόνον κάτι το οποίο μπορεί να ανταλλαχτεί, με σιγουριά, για αγαθά και υπηρεσίες. Πρόκειται για ένα σύμβολο το οποίο αντιπροσωπεύει αξία αγαθών ή υπηρεσιών. Τα χρήματα αντιπροσωπεύουν κάτι. Αποτελούν ένα υποκατάστατο για αγαθά ή υπηρεσίες. Απλά, τα χρησιμοποιούμε ως μέσο ανταλλαγής.

Και ο τρόπος που αποκτάς χρήματα επομένως, είναι μέσω ανταλλαγής. Όλο το μυστικό βρίσκεται στο να παράγεις κάποιο αγαθό ή υπηρεσία που ικανοποιεί μια ανάγκη και να το ανταλλάσσεις και μ’ αυτόν τον τρόπο παίρνεις ως αντάλλαγμα περισσότερα χρήματα.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος που να εγγυάται διατηρήσιμη ανάπτυξη. Όταν το χρήμα γίνεται ο σκοπός παραλείποντας τον παράγοντα ανταλλαγή, τότε έχεις αυτό που βλέπουμε σήμερα στην διεθνή οικονομία. Υπάρχουν επαγγέλματα που το έχουν αναγάγει σε επιστήμη να “βγάζουν” χρήματα από την κοινωνία χωρίς να προσφέρουν ανταλλαγή στην κοινωνία. Και οι περισσότερες κυβερνήσεις φυσικά το έχουν κάνει επάγγελμα.

Όσο προσπαθούμε να χειριστούμε το έλλειμμα με επιπρόσθετες φορολογίες, ειδικά τώρα που η ελληνική πολιτεία δεν ανταλλάσσει με τον Έλληνα φορολογούμενο (όλο παίρνει χωρίς να δίνει), τόσο παραβιάζεται ο νόμος αυτός και τόσο περισσότερη δυσαρέσκεια και αναβρασμός θα υπάρχει και δυστυχώς αυτό δεν θα δουλέψει όπως και έχει αποδειχτεί όχι μόνο στην Ελλάδα. Όσο συνεχίζεται, τόσο θα επιδεινώνεται η δομή της Ελληνικής οικονομίας.

Και μιας και μιλώ για κοινωνική αδικία, υπάρχει κι ένας άλλος νόμος που σχετίζεται με την οικονομία και που η παραβίασή του κυριολεκτικά σκοτώνει τους πιο παραγωγικούς και δημιουργικούς ανθρώπους σε μια χώρα και ενθαρρύνει τους λιγότερο παραγωγικούς και δημιουργικούς να συνεχίσουν να μην προσπαθούν να βελτιωθούν. Αυτό ισχύει για όλους: πολιτικούς, επιχειρηματίες, μάνατζερ, ιδιωτικούς και δημόσιους υπαλλήλους…

Όλη η παρακμή των δυτικών κυβερνήσεων εξηγείται σ’ αυτόν τον νόμο που φαίνεται να είναι ευνόητος:

• Όταν επιβραβεύεις χαμηλές στατιστικές και τιμωρείς υψηλές στατιστικές καταλήγεις με χαμηλές στατιστικές.
• Αν επιβραβεύεις μη-παραγωγικότητα καταλήγεις να έχεις μη-παραγωγικότητα.
• Όταν τιμωρείς παραγωγικότητα πάλι καταλήγεις να έχεις μη-παραγωγικότητα.

Αυτή είναι η αρχή της βελτίωσης της κατάστασης κατά την ταπεινή μου γνώμη.  Ας ξεκινήσουμε αμέσως, ο καθένας μας, μια εκστρατεία (μην περιμένετε να ξεκινήσει από τους πολιτικούς, θα απογοητευθείτε – αυτό μπορεί να ξεκινήσει από τον καθένα μας, από λίγους υπέυθυνους πολίτες, ως δράση σε επίπεδο συμμετοχής πολιτών και να διαδοθεί σταδιακά), για ευρεία ενημέρωση και κατανόηση από όσο περισσότερους γίνεται, ότι υπάρχουν απλοί νόμοι που παραβιάζονται και ότι μόνο προγράμματα και ενέργειες που λαμβάνουν αυτούς τους νόμους υπ’ όψιν, θα μας βγάλουν από το οικονομικό τέλμα σαν χώρα.

***

Σημείωση: Η πηγή των ορισμών και θεμελιωδών νόμων της οικονομίας που παρέθεσα, είναι τα υλικά της βιβλιοθήκης του συστήματος Hubbard Management από το Hubbard College of Administration. Δυστυχώς δεν είναι ακόμη διαθέσιμα στα Ελληνικά. Για όσους ενδιαφέρονται για υλικά στα Αγγλικά, μπορούν να τα βρουν εδώ στο Hubbard College of Administration Press. Στον ίδιο ιστοχώρο αλλά σε μια άλλη σελίδα, μπορείτε να βρείτε τα 13 μικρά βιβλιαράκια, το καθένα από τα οποία καταπιάνεται με θεμελιώδεις νόμους της οικονομίας και της διοίκησης, που απαιτούνται από κάποιον που καλείται να διοικήσει μια ομάδα, επιχείρηση, οργανισμό ή ακόμα και κυβέρνηση.

Θα χαρώ να λάβω τα σχόλια και τη γνώμη σας.